Juni 2020

A change is gonna come

 

Ga ik er wat over zeggen. Nee, toch maar wel...of toch niet? Het regent en ik moet strijken. En dus besluit ik toch maar de stoute schoenen aan te trekken. Om er wat over te zeggen.
Ik hield me steeds stil. Durfde het niet echt. Maar nu doe ik het wel. Ik pak de pen op! Want ik doe alles liever dan strijken. En m’n mond houden. Maar spannend is het wel.
“Wat is dan zo spannend dat jij er niets over durft te zeggen Jantine? Jij durft toch overal wel wat over te zeggen? “

Nou...ik hield me nu steeds maar een beetje stil. Omdat ik het moeilijk en lastig vond. DE DISCUSSIE. Over D. en R. En over I can’t breathe. En alles wat daar bijgehaald wordt. Maar vanochtend werd het volgende artikel gedeeld. (Er wordt heel veel, heel gedeeld maar deze vaker) Lees eerst maar even, dan haal ik koffie.

 

Het staat hier . 

 

Ik las het en voelde heel veel. Voornamelijk herkenning. Want ja, ik begrijp precies wat de auteur beschrijft. En met mij heel veel mensen. Ook mensen zonder hele uitgesproken mening. Ook mensen die zich steeds stil hielden. En die ‘hoorde’ ik steeds meer.
Wat verwoordt het artikel dan precies? Wat ons zo raakt?
Ik zelf denk dat het gaat over het gevoel dat de discussie zo uit de bocht vliegt. Dat er zo verschrikkelijk veel bij wordt gehaald wat maakt dat er niet tegen te discussiëren is. Onze (waar ik ons schrijf bedoel ik de Nederlandse en al haar inwoners) geschiedenis, onze manier van leven, onze taal, onze maatschappij, onze ouders, onze opa’s en oma’s.
Schouders eronder, armoe of niet, oorlog, crisis. Met z’n allen. Het gevoel van: wat nou white privilige? 
Mijn moeder kan het woord denk ik niet eens uitspreken.

 

De discussie. Discussie moet, discussie is goed. Gandhi kon vreedzaam actievoeren maar na hem zijn er weinig geweest die er wat mee bereikt hebben. Dus verhef je stem als je onrecht voelt. Wordt boos en ga de straat op. Zorg dat mensen je horen.
Maar laten we wel reëel blijven en goed naar elkaar blijven luisteren. Laten we niet steeds naar het verleden kijken. Ieder treft daarin blaam. Elk land. Geschiedenis is niet uit te wissen. Geschiedenis is leerzaam. Van je fouten kun je leren.
Jij was niet slaaf, ik verhandelde geen slaven, zullen we nu verder praten? Als iemand een argument aanvoert niet deze persoon meteen in een hoek drukken. Racist. De slachtofferkaart trekken. Of een heel pak kaarten. Als iemand ‘blank’ zegt, of ‘wit’ (ik raak al in paniek, zeg ik het wel goed? Is dát niet veelzeggend?) niet meteen wijzen. Racist! 

Roepen dat ‘voor mij iedereen gelijk is en dus is er geen discriminatie is’ is natuurlijk onzin. Dat ben ik niet eens met dit artikel. Mensen worden beoordeeld op hun kleur, afkomst en geaardheid. Niet alleen in Amerika ook hier. 
En dat doe ik en dat doe jij. Laten we dat niet ontkennen. Onbewust. Of niet. Maar laten we dat erkennen. Benoemen. Ja, je wordt anders beoordeeld. En er wordt anders naar je gekeken. White privilege bestaat. Vooroordelen, afwijkingen van de norm, anders zijn.
En dat is vervelend en naar. Vaak verdrietig. Laten we daar over praten. Laten we het erkennen en er dan aan werken. Ik denk dat heel veel mensen dat best graag willen. Dat mensen het best vaak goed met anderen voor hebben.
Maar als mensen bang worden om hun mening te geven omdat de discussie zo uit de bocht is gevlogen. Als mensen niet meer durven praten omdat ze in een hoek worden gedrukt. De rechtse hoek, de linkse hoek. Dan komen we niet verder. Niet een stap. Als er steeds wordt gewezen, elke verontschuldiging of oplossing wordt weggehoond dan slaat het op slot. Dan komen we helemaal nergens. Zolang zelfs ik, met m'n mening en m'n grote mond (en anderen met mij) me nauwelijks uit durf te spreken zijn we niet op de goede weg. Dan hebben we een afslag gemist. 

 

Er is een omwenteling gaande. A change is gonna come.

 

Maar laten we in godsnaam zorgen dat het een omwenteling ten goede wordt. De verandering zullen we met elkaar moeten bereiken. “A change has gotta come
So tired, so tired of standing by myself. And standing up alone. A change has gotta come..”  

Ik ga graag naast je staan. Als je mij respecteert, respecteer ik jou. Als jij luistert, luister ik. Als ik erken, erken jij dan ook? En dan komt die verandering er!