"Wat is dat nu, een halve eeuw, vogelvoetjes in de sneeuw"

Of zoiets. Van Toon Hermans.
Ik zit op de bank en ben negenveertig en morgen ben ik vijftig.
En dan kan ik niet net meer doen of ik een meisje ben. Of een wat ouder meisje, een gek wijffie, een jonge moeder of een jonge vrouw. Want ik ben vijftig. En dat is met de beste wil van de wereld niet meer meisjesachtig te noemen. Je kunt je van alles inbeelden. Dat je zo jong bent als je je voelt. Helaas, niet waar. Ik voel me soms 28, soms 32 en soms 33. Maar ik ben het niet. Ik ben vijftig. Morgen.
Mensen die hun schouders ophalen en net doen of het niet een bijzondere leeftijd is hebben ongelijk. Want het is wél een bijzondere leeftijd. Je weet iets over mosterd (of moeten we dat nog steeds aan Abraham vragen), je ben echt de helft gepasseerd en je kunt je met de beste wil van de wereld niet meer meisje noemen. Echt niet. Ook niet "lekker gek" en ook niet het kind in je koesteren. Je bent gewoon een oud wijf aan het worden. Met langzaam krakende knieën als je 's ochtends opstaat. Met opvliegers en slapeloze nachten. Met rimpels en kraaiepootjes. Met hoestjes, kwaaltjes en gebrekjes. Je bent een oud wijf aan het worden. Gelukkig maar. Want je kunt ook al dood zijn. Of zwaar ziek.
En daarom gaan we feest vieren van het weekend. Dansen en nog één keer lekker gek doen. Nog een keer het meisje uithangen. Het leven vieren. Want daarom is het extra feest. Driedubbel feest. Om het leven te vieren. Terug te kijken naar afgelopen jaar. Voor de laatste keer. En dan niet weer. Dan absoluut niet meer.
Het was plompverloren een rotjaar. Met mooie momenten, daar niet van. Maar over den gehelen linie een kutjaar. Mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen.
Met alle toeters en bellen en sirenes ziekte. Operaties, gedoe, spanning, zorgen, ingrepen. Met gevolgen daarvan. Gevolgen die misschien niet zomaar weer weggaan. Levens die toch veranderen. Of je nu je hoofd opheft en tegenslagen dapper tegemoet gaat. Of je nu wilt en zult. Het is niet meer hetzelfde. Dat zal het ook niet worden. 
Nu komt het moment dat ik zou moeten schrijven dat het gebeuren ons ook veel gebracht heeft, heel veel wijsheid en inzicht. En meer van dat soort hemelse inspiraties. My ass. Wat een bullshit. Het had niet gehoeven, bedankt. 
Nou kan dat ook komen omdat ik nu nog 49 ben, en morgen pas 50. Dat ik nu toch nog een, wat dommig, naief meisje ben en morgen pas een wijze vrouw. Dat ik morgen gelouterd opsta met inzichten, reflecties en heel veel verstandige uitspraken. Maar ik denk het niet.
Het afgelopen jaar was gewoon een stom rotjaar. En nu is het voorbij en gaan we beginnen aan een mooie, nieuwe bladzijde.
En we hebben nog heel bladzijden te gaan. Onbeschreven.
Ik ga ze beschrijven, inkleuren, soms met stift en soms met potlood. Soms gummen en als dat niet lukt er wat anders van maken.
"Life is what hapens while you are busy making other plans" is een beroemde uitspraak van Frans Bauer. Of was het nu Leen Towers? Anyway. Het leven overkomt je. Dat heb ik afgelopen jaar geleerd. Hoe je er mee omgaat daar ben je zelf verantwoordelijk voor, ook dat was een wijze les. Die heb ik dan toch weer geleerd.
Dus naast een oude vrouw ben ik misschien toch nog een wijze oude vrouw.
Morgen.
Negen januari twentytwenty....