Oktoberochtend bij Yndyk, 2022

Vakantie en dus tijd om op een doordeweekse ochtend even bij memke langs in de Jelle Meineszhof. We drinken koffie, ze schenkt zelf in en we koppensnellen wat door de krant.  De overlijdensadvertenties waarin ze iedereen denkt te herkennen of in ieder geval ‘familie van’. Genoeglijk.

Op de terugweg sla ik linksaf waar ik normaal rechtsaf sla. Dat hoort bij vakantie, links afslaan waar je normaal rechtsaf gaat. Je hebt de tijd aan jezelf en je wilt ontdekken of zoeken. Dat doe je in Spanje, op Kreta en op Samos. Of bij Woudsend. Omdat je vakantie hebt. En niks hoeft.

Ik hoefde niks maar wilde wel wat. Ik wilde kijken bij Yndyk.

Daar was ik al zo’n veertig jaar, nee  laat maar, daar was ik al heel lang niet geweest.

Toen we een jaar of veertien waren gingen we daar een zomer lang heel veel zwemmen. Tas onder de snelbinders, zak chips mee, een bikini, een badlaken en op de fiets naar Yndyk. En dan alle badlakens groeperen en ‘chillen’, zoals dat nu heet. Ik weet niet hoe we het tóen noemden. We zwommen, kletsten en keken om ons heen, dat vooral. Naar species van de andere soort. Jongens om precies te zijn. En dan giechelen en kletsen en de zaken bespreken. Wie vond wie leuk, en keken zij ook? En aan het eind van de middag bruin- of roodverbrand weer terug (smeren deden we niet, hooguit olie). En de dag erna, als het weer zonnig was (en dat was het altijd in onze jeugd) weer op de fiets. En dan was de andere soort er ook en trokken we als magneten naar elkaar toe. Spatten in het water, onderduwen en ondertrekken. Het eeuwenoude spel van de pubers.

Ik was benieuwd of het er nog steeds zo uitzag. Met de steiger het water in, het grasveldje en het wc-hokje. De zon scheen wel, dat was niet veranderd. Maar voor de rest kon ik het niet terugvinden. De herkenning van vroeger. Ja, er waren steigers maar anders…Ja, er was een grasveldje, maar dat lag toch verderop? En dat koord met die boeien, dat was er toch ook nooit? Ik herkende het maar vooral niet. En dat was prima. Want zo werkt het: alles verandert. En je vindt niet terug hoe het ooit was. Want dat was toen. Jij bent ook niet meer dezelfde. Wat ik wel vond was rust. Zonlicht op m’n gezicht. Weidse blikken over het water waarin late, witte zeiltjes nog genoten van het mooie weer. Eenden die ook allemaal zaten te chillen op de paaltjes van de steigers. Misschien ook aan het kletsen en aan het lonken naar de andere soort, wie weet. Een perkje wilde bloemen met bijen en vlinders.

Er stonden bankjes (vroeger ook niet) en daar zat ik op. Wat een mooie dag. En gedachtes sijpelden binnen en weer naar buiten. De telefoon even uit. Rust, zonlicht, water, eenden en op de achtergrond een koe in een stal die loeide. Die waren er vroeger wel al. De rest was veranderd. Maar dat was prima. Iedereen verandert. Mem, die de scherpte van vroeger heeft ingeruild voor het milde, aanhankelijke. Ikzelf, die niet meer in bikini bij Yndyk ligt maar al jaren naar dezelfde lonkt. Alles en iedereen verandert. 

Dit verhaal heeft verder geen moraal. Of een einde met een wijze les. Het was gewoon een mooie ochtend. In oktober 2022 in Yndyk.