Januari 2019

 

Gezemel en gezeur

 

Er is al heel wat geschreven over de overgang. En zodra je er over begint te schrijven haken er mensen af. Vooral mannen want de overgang is een vrouwending en vooral een onaantrekkelijk vrouwending. Bléh, gezeik en gezemel. Je hebt jezelf meteen uit de markt geprezen (als je daar überhaupt nog ergens in een kraam te vinden was...) Rimpelige, droge zemelaars. Oude verschrompelende mutsen met kort roodgeverfd haar en felgekleurde brilmonturen. Maar vooral geen lekkere, hitsige meisjes meer. Nee, dat is waar: hitsig is niet een woord wat ik associeer met de overgang. Zweten, opvliegers, buikvet, droogte en slapeloze nachten weer wel. En dan geen hitsige, zwoele wakkere nachten maar woelende, zwetende en kriegelige nachten. Nee, de overgang is niet sexy, niet aantrekkelijk en je moet er maar niet te veel over praten.

Maar het is er gewoon mannen, het is er gewoon. En echt, jullie worden er ook niet lekkerder op hoor, met je helmen onder je trui, je terugtrekkende haargrens en je leesbrilletjes.  Maar bij mannen heet het ‘midlife’, is het interessant, rijp en zijn ze er trots op. Ze kopen een motor, een jongere vrouw of gaan hardlopen. En accepteren het. En natuurlijk hebben zij het ook niet zo zwaar als wij. Als vrouwen. We hadden al de ongesteldheid, de zwangerschap en nu hebben we de overgang. Mannen hadden altijd alleen maar griep. Wat dan wel weer heel erg was. Echt heel erg. Echt heel, heel, heel erg. Bijna dodelijk.

Maar wij hebben de overgang dus. En ik zit er middenin. En alles wat ik er over lees is herkenbaar. Typische klachten. Wel denk ik van mezelf dat ik geen stemmingswisselingen heb. Ik ben steeds nog heel jolig en vrolijk. Gezellig ook. Niet hysterisch. Ik vind mezelf best nog heel leuk tegen m’n pubers. Zeur helemaal niet. Nou ja, af en toe. Een beetje.  Maar dat moet gewoon. Anders komt er niks van ze terecht. Dan wordt ik verzwolgen door stapels vieze was en lege colaflessen, falen ze in het leven, verkommeren ze en vervuilen ze. En ik schreeuw dan ook wel es wat, hysterisch stampvoetend. Maar ja: het is hier geen hotel!! HET IS HIER GVD GEEN HOTEL!!

Maar verder valt het mee hoor. Met de gevoelens. Tot ik me vanavond ineens realiseerde dat er wat anders is. Wat ik herkende van m’n zwangerschappen en m’n kraamtijd. Maar waar ik nog niet zoveel over las: tranen.

Ik jank dus overal om. Dolly Parton hoeft maar de begintonen in te zetten van ‘Jolene’ en m’n mascara zit al op m’n kin. Vanavond zag ik bij Holland’s Got Talent een dancecrew die er door dik en dun voor mekaar was en hup, de Niagara Falls waren er niets bij. Alles vind ik gewoon ontroerend, zielig en verdrietig. Ingezonden brieven in de Libelle, artikelen in de krant, alles ontroert mij.  Ik huil nog net niet bij de Albert Heijn folder maar het scheelt niet veel.

Het zal op een dag wel weer overgaan. Net als het zweten, het ’s nachts wakker liggen, het zeuren en zemelen en het schreeuwen. Tot die tijd laat ik ze maar wat stromen, de tranen. En laat ik mij maar wat ontroeren. Nu nog wachten op de dag dat ik onopgeruimde puberkamers, luide muziek, stinkende was onder het bed en brandende lichten overal ontroerend ga vinden.