Geachte mijnheer Pechtold,
Van harte gefeliciteerd met uw nieuwe baan. Directeur van het CBR. Wat een uitdaging! Want laten we het zo noemen. De meeste problemen worden in managementtaal toch uitdagingen genoemd?
Uitdagingen of oplossingen. Dat je niet in problemen denkt maar in oplossingen. Uw voorganger, mevrouw Delsing had die training, of dat symposium waar dit uit werd gelegd schijnbaar niet gevolgd. En dus bleef zij maar worstelen met problemen. Immense problemen. Worstelde, tot ze niet meer boven kwam. Mevrouw Delsing heeft gelukkig een andere nieuwe start gevonden, een frisse brainchanger, een nieuwe horizon. Zij wordt kwartiermaker Artificial Intelligence bij de unit Innovatie van het Directoraat-Generaal Mobiliteit van het Ministerie van Infrastructuur en Waterstaat. Ja, ik denk dat dat een hele mooie baan voor mevrouw Delsing is. Voor ze begrijpt wat haar functie precies inhoudt zijn de stapels op de bureaus waarschijnlijk net zo hoog als nu bij het CBR.
En daar wil ik het even met u over hebben. Even sparren zeg maar, om in managementtaal te blijven. Ik las dat u ‘zich eerst rustig wil inwerken’. Wel, mijnheer Pechtold, dat lijkt mij geen goed idee. Dat lijkt me, om heel eerlijk te zijn een heel slecht idee. Een no-brainer om maar eens in het jargon te blijven.
Ik raad u aan, maar ik smeek u vooral, om heel hard aan de slag te gaan. En dan ook echt heel hard. En ook efficiënt. Vooral efficiënt.
Want die efficiency daar begrijp ik gewoon helemaal niets van bij het CBR. Of vooral het schijnbaar ontbreken daarvan.
Ik ga u wat vertellen. Over mijn man. Mijn man heeft een eigen bedrijf. Al 20 jaar lang. Hard werken, veel werken en we zijn nog steeds geen miljonair. Maar wel gelukkig, bedankt dat u ernaar vraagt mijnheer Pechtold. Gezond? Nou daar zit ‘m nu net het probleem.
Februari afgelopen jaar kreeg mijn man een gescheurde aorta en balanceerde een paar uren op de rand van de dood. Dankzij geweldenaars in het MCL Leeuwarden leeft mijn man nog. Gelukkig, want 55 is best jong om dood te gaan. Een klein bloedpropje bij het loskoppelen van de apparatuur zorgde voor een klein herseninfarct. Gevolg: een linkerkant die iets minder meewerkt. Maar met mijn man gaat het geweldig, bedankt. En hij is weer aan het werk. En hij mag van de arts weer rijden. Ja, fantastisch hè, al sinds mei 2019.
Even een verklaring van de arts naar het CBR sturen en dan zou het zo wel klaar zijn. Toch?
Ze zien daar dat hij nog jong is. Een jonge man, dus vast met een baan en dus een vervoersprobleem zonder rijbewijs. Bovenop de stapel! Dat zou je toch denken. U toch ook, mijnheer Pechtold? Na 4 maanden (Ja mijnheer Pechtold, vier maanden) heeft mijn man nu een oproep gekregen voor een medische keuring. De blijdschap toen de envelop op de deurmat viel was echter van korte duur. Na de medische keuring, die pas over 4 weken plaats kan vinden, (druk, dat snappen wij best) (kosten € 157, 50, snappen wij ook) blijkt dat de uitslag hiervan ook nog 23 weken op zich kan laten wachten.
Zelfstandig ondernemer. Met, gelukkig, personeel. Gaat nu elke dag op het fietsje naar de zaak. Regen en geen regen. Kan 90% van de klanten niet bezoeken. Kan 90% van de afspraken zelf niet afhandelen. Zelfstandig ondernemer. Die langzaam z’n zorgvuldige opgebouwde bedrijf naar de kloten ziet gaan. Ja, pardon mijnheer Pechtold, ik word een beetje boos. En verdrietig. En dan wil er wel eens een woord uit mijn mond komen wat niet zo netjes is. Ook geen managementwolk maar een hardgrondige vloek.
Dus vandaar mijn gelukwens aan u, met uw nieuwe baan. Maar ook mijn dringende verzoek om heel hard aan het werk te gaan. Zodat naast de ouderen waar we steeds over lezen ook de chauffeurs van Nederland, de werkende moeders met kindertjes van Nederland én de kleine zelfstandigen van Nederland weer snel achter het stuur kunnen.
Liefs, en alvast bedankt,
Jantine Nauta
PS: mocht het nodig zijn dan wil ik best een paar dagen komen helpen met de papierstapels. Ik wil ook best koffiezetten voor het hele CBR-team of stapeltjes maken. U zegt het maar, als mijn man maar weer kan rijden!