Lees of hoor jij wel eens iets wat zo verschrikkelijk is dat je adem stokt en je hart even een slagje overslaat?
Ik had het deze week. Collega vertelde over iets waarover ik ook al in de krant had gelezen: een baby onder een auto. Aangereden door een bestelbusje.
Hij vertelde, het gebeurde in zijn dorp, en mijn ademhaling stopte even.
En ik voelde een ijzeren hand in mijn buik.
Moeder zwaargewond en het kindje overleden.

Vijf maanden oud. In een draagzak.

Toen ik het eerder las vond ik het al zo erg. En nu hij er wat meer over vertelde vond ik het nog erger. Raar is dat hè.
We waren allemaal wat van slag. En ik dacht er steeds aan. Aan dat kindje. Aan de moeder.
Maar ook aan de bestuurster van het busje.
Ik hoorde dat het een, door de bezorgservice gehuurd busje was. Normaal, bij goede busjes gaat een piep af als het achteruit rijdt. Nu niet. Een oud, gehuurd busje. Want alles moet bezorgd. Voor 21.00 besteld, de volgende dag in huis. 

Vijf maanden. In een draagzak.

Een oud bezorgbusje zoals ik ze steeds meer zie. Jonge bezorgers met haast. Vier of vijf minuten per adres. Adres vinden, parkeren, aanbellen, thuis, pakketje afgeven, in de bus springen en door!
Steeds meer adressen. Steeds vaker. Busjes tekort, collega’s tekort. En steeds meer bestellingen.
Voor 21.00 besteld, morgen in huis. Nog snel even een bloesje voor dat feest. Even schoenen of wat broeken. En wie zonder zonde is werpe de eerste steen, dus ik kan die kei wel laten vallen. Want ik doe het zelf ook. Zwichten voor de verleiding. Typ: “zachtroze met lichtblauw vestje” in en voila, je hebt je net drie kilometer Oosterdijk, Grootzand en Scharnestraat bespaard.

Vijf maanden. In een draagzak.

Omdat wij met z’n allen steeds meer willen. Steeds ongeduldiger worden. Steeds sneller, steeds meer, steeds goedkoper, steeds meer. Nu!
Ik voel me mede-schuldig. Omdat ik er aan mee doe. Niet even kan wachten. Niet even de fiets pak naar de stad. Niet even kan wachten tot iets er is.

Vijf maanden. In een draagzak.
Een moeder. Een vader. Een broertje of een zusje.
Maar ook een bezorgster…Jong en onervaren. Gejaagd..

Zullen we het met z’n allen eens een tijdje anders doen? Minder. Langzamer. Later. Maar vooral minder.

Gewoon ter nagedachtenis aan…