Vakantieonderzoek en de conclusies

- Een semi-wetenschappelijk onderzoek gebaseerd op meningen vanuit de strandstoel en het restaurant en de daaropvolgende conclusies - 

- September 2019 - 

 

Ik ging op vakantie en vakantie is een vreemd sociaal, antropologisch, psychisch fenomeen.

Je hebt thuis een heerlijk huis, een lekker dekbed, een zachte bank en alles in de koelkast. En toch vertrek je, teneinde te kunnen ontspannen en uit te kunnen rusten naar een andere plek. (Voor de tijd stress je je nog een slag in de rondte om alles klaar te krijgen en na afloop net zo hard weer!) Waar de bedden hard zijn, de lakens stijf, om van het ontbreken van een dekbed maar te zwijgen. Er zijn ligbedden waar je na twee dagen al niet meer weet hoe je erop moet liggen en het eten...soms zit het mee soms zit het tegen. Wij troffen het.

Tijdens dit jaarlijks verblijf in de vreemde deed ik onderzoek vanuit de strandstoel, het restaurant en diverse leuke dorpjes en de conclusies presenteer ik hierbij. Je hoeft geen aantekeningen te maken, alles kun je steeds hier nalezen.

 

1. Als je heel bijzonder wilt zijn op een Spaans of Grieks strand of bij een zwembad dan moet je zonder tattoo verschijnen. Vroegen zeiden we overigens altijd ‘tatoeages’ maar sinds een aantal jaren is tattoos meer gebruikelijk. Wel logisch want de spelling van tatoeages heb ik ook moeten opzoeken. Maar dat terzijde. Dus zónder tattoo ben je bijzonder. Er werd ook naar mij gewezen: ‘Look mummy a woman with nó tattoo!!” De moeder trok het kind verschrikt weg, Oh My God, een mens zonder tattoo. Ik werd ook af en toe op de foto gezet, het wonder van het zwembad, de vrouw zonder plaatjes op haar lijf.

Als je ook bijzonder wilt zijn moet je een mooie tattoo nemen. Niet zo bijzonder als geen tattoo maar het komt in de buurt. Man, man wat heb ik wanstaltige ..eh..afbeeldingen gezien. Of non-afbeeldingen. Uren turen vanachter je zonnebril wat die enorme vlek op haar been voorstelde. Spinnen in nekken. Krabben op hoofden en apen achter oren. Of die enorme lantaarn op die arm. Die wortel. Die vlek, dat wormstekige paars gevlekte wezen. Mooie tattoos -> dun gezaaid.

 

2. E-sigaretten (of Vaping, zoals het geloof ik ook wel heet) hebben we ook veelvuldig gezien. Heel veelvuldig. En vaak. Rook je normaal een sigaret en als die op is wacht je een tijd, (en tel je stiekem wanneer je weer eentje mag,) nu lurken ze maar door. Want, gezond en niet schadelijk. Maar man, man, het ziet er niet uit en er zit geen begin en eind aan. Dus tussen twee happen paella, hup een puf. Tussen twee stukken meloen, hup een puf. Mensen doe het niet. Stop of neem dan lekker ‘s avonds die Marlboro en geniet ervan. Bij een wijntje of een Sangria. Maar niet achter de buggy met zo’n apparaat in je handen maar lurken en puffen.

Vaping -> het zou verboden moeten worden.

 

3. Vriendelijke Spanjaarden. We waren al een paar jaar niet in Spanje geweest en nogal gecharmeerd geraakt van de Grieken, zo vriendelijk, zo gastvrij. In mijn herinnering waren de Spanjaarden de wat norse, arrogante kerels op terrassen die nors je Café Solo opnamen of net deden of ze je niet snapten.

Wel, de Spanjaarden zijn weer of nog steeds aardig. De mensen in het hotel en achter de bar, hartstikke aardig. Behulpzaam en vriendelijk. Ze doen hun best je te verstaan en wij deden ons best Spaans, of iets wat daar op leek te spreken. Alles wat we kwijtraakten vonden en bewaarden zijn. En werd vriendelijk lachend weer overhandigd. (Je merkt wel dat ik hier ervaring mee heb, spul verliezen.)

Spanjaarden -> aan te raden volkje.

 

4. Dat brengt met dan op vier: de bussen en ook de buschauffeurs. Waarom kun je in Nederland niet gewoon instappen € 1,55 aan de chauffeur geven, een bonnetje krijgen en lekker ergens naar toe gereden worden. Waarom moeten we ov-passen, oplaadpunten, uitchecken, inchecken en allerlei ingewikkelde toeren uithalen. Als ik naar Amsterdam ga, dan krijg ik al buikpijn voor die tijd, want hoe moet dat in de tram en waar haal ik dat, en waar laad ik dat op. In het buitenland vliegen we stad en land af in ouwe gammele bussen, we gaan gewoon ergens bij een bushalte staan, maar naar Amsterdam… De buschauffeurs zijn er te beroerd om met je te praten of je wat te vertellen.

We liepen in een dorpje en moesten naar een halte en dan op bus 103. En al lopend zagen we bus 103 al rijden. Even wuiven en de buskefeur stopte midden in de straat, liet ons in en vertelde ons ook nog waar we er weer uit moesten. Nou, kom daar maar eens om!

Bussen - > zouden meer Spaans moeten zijn.

 

5. Dit is het laatste maar voor mij het ernstigste onderwerp. Dus ik zucht even diep.

Ouders en mobieltjes.

Tsja.

Ik heb daar met open mond naar gekeken. Ben zelf geen Moeder Theresa, geen heilige en best mobiel gehecht. Maar man, man.

Bij het ontbijt werden de schatjes van peutertjes beide voor een mobiel gezet en al etend begon de schermtijd van die dag te tikken. De ouders aten, of stopten iets in hun mond, al swipend, plaatsend en reagerend. Er werd niet gepraat en niet geluisterd. Want men heeft gegeten zal men op Insta op moeten zoeken, geproefd en genoten werd er niet.

Of een gezin, alle vijf met een mobiel naast het bord en stilzwijgend communicerend met degene waar ze niet mee op vakantie waren. Maar daarom ga je toch op vakantie! Om met elkaar te kletsen, te lachen, te eten en te genieten. Met kleintjes ’s ochtends naar het ontbijt en lekkere hapjes op het bord te laden. Natuurlijk kun je bij het zwembad best even lekker op je telefoon maar continue, de hele tijd! Met van die prachtige kleine kindertjes, daar kan toch geen Insta tegenop!

We waren in een heel mooi zeeaquarium. De ouders met een, dat moet ik toegeven, erg schattige peuter zijn tien minuten voor de haaienbak bezig geweest een selfie te maken van hun drieën. Het was lastig want het kind keek liever achterom naar de haaien en de reuzenschildpad dan naar het scherm. Raar nou, in een zeeaquarium. Tien minuten lang moest iedereen wachten. En daarna… verdiepten de ouders zich in hun scherm, de selfie moet tenslotte uit dertig pogingen gekozen worden, gefilterd en geplaatst worden, en daarna moest er op de likes gewacht worden. Ze hebben de eerstvolgende vijftien minuten niet meer naar het kind gekeken, die uiterst gefascineerd vanuit de buggy naar de haaien keek. Er werd niet gepraat met het kind, niets uitgelegd, niet verteld. Ik vond het zo zielig.

Mama vertelt later bij de foto dat het zo leuk was, ze hadden wel 67 likes!

Een ander jongentje totaal in beslag genomen door twee bevers en wat die allemaal wel niet deden en twee ouders totaal in beslag genomen door hun schermen. Later zal de peuter niet meer weten hoe mamma er uit zag. Wel dat ze een Samsung Galaxy had.

Ik schrok daar echt van.

 

Dagje uit met kinderen -> mobieltjes misschien even uit?

Lekker eten -> mobieltjes misschien even uit?

 

Ja, deze laatste twee conclusies zijn gewaagd en zullen stof op doen waaien in de wetenschappelijke wereld. Maar het kan niet anders.

 

We hadden overigens een fijne vakantie. Met lekker eten, zon, zee en strand.

Maar al liggend op je strandbedje of reizend met de bus kun je dus gewoon onderzoek doen!

 

Hast la Fuego!